B E Z P A Ń S K A P O E T K A
Przewodnia postać tego cyklu została zaczerpnięta z wiersza
RENEZJI RENATY GRZEŚKOWIAK
bezpańska poetka
dotarła na kraniec Wszechświata
po drodze opatrywała dwie ciężko ranne galaktyki
i uprosiła Boga
by piękna
jeszcze nie taka wyczerpana
tęczowo świecąca gwiazda
nie zamieniła się w białego karła
– mówicie, że to kraniec ?
raz kozie śmierć!
i bezpańska poetka
znalazła się
we wszechświecie Wiary Nadziei i Miłości
bezpańska poetka może bywać gdzie chce
myśl jej drogowskazem
marzenie mapą
a wszechświat polem do obsiewu
pod każdą gwiazdą skrywa
okruszek ziemskiego chleba
na znak pokoju
i ziarnko soli-
jak świętą prawdę…
bezpański świat
znalazł schronienie
w ramionach
bezpańskiej poetki
i już jest ciepło
i już jest jasno
i nawet pies
już nie kuleje…