Amfiteatr

A M F I T E A T R   latarnika z Faros

przedstawia

 

J E S Z C Z E   J E D E N   C U K I E R

Osoby:

Kelnerka o olśniewającym uśmiechu

Poeta metr pięć w kapeluszu (bez kapelusza)

Kelnerka taka sobie

Barman

Wykidajło

 

Poeta metr pięć w kapeluszu  :  Mogę prosić o jeszcze jeden cukier?

(cicho) Znęca się pani nade mną…

Kelnerka o olśniewającym uśmiechu :  Jakbym się znęcała, to bym panu

dała od razu trzy cukry i by pan nie miał pretekstu.

Poeta metr pięć w kapeluszu :  (wraca do stolika)

Kelnerka taka sobie  : Maryjo, znowu lezie. Jak ty to wytrzymujesz, Rita?

Kelnerka o olśniewającym uśmiechu  :  Taki mamy zawód.

Dziewczyno, koleżanka w Ceramice robi, przy taśmie

te gówna formuje, jak deszcz leje  –  to z dziury w dachu

ciurkiem woda  –  a taśma nie zna zlituj!

Poeta metr pięć w kapeluszu  : (zawraca w połowie drogi)

Barman                          :  Kochaniutkie, wy nie możecie żyć w takim stresie.

Wykidajło                     :  Po coś tu w końcu jesteśmy.

Kelnerka o olśniewającym uśmiechu  :  Zaczekajcie.

No?

Poeta metr pięć w kapeluszu : Coś się we mnie przełamało. Idę na całość.

Jadę po bandzie. Będę tokował. (tokuje:)

Wie pani, że ja panią w myślach wybrałem  MISS

WSZECH-UŚMIECHU ?  Że w marzeniach nazywam

panią Esmeraldą?

Kelnerka taka sobie  : (do siebie) Esmeralda!  Ja się pochlastam!

Wykidajło             : (wskazuje palcem na siebie i pytająco patrzy na Kelnerkę

o olśniewającym uśmiechu)

 

Kelnerka o  itd.    (daje znak ruchem głowy, że nie)

Poeta metr itd.     (tokuje jak nakręcony)

Wykidajło          : (do Barmana)  Już?

Barman               :  Trzaskać.

Wykidajło          : (łapie subtelnie i z wyczuciem Poetę za kołnierz) Mamy tu przed

wejściem bardzo ładny skwer… (popycha Poetę do drzwi

i daje kopa)

Poeta                  (wstaje,otrzepuje kolana)  Chciałem pisać o miłości.

Napiszę o przemocy. Lepiej się sprzeda.

30 XI

dedykacja :  Annie Collation  –  Esmeraldzie