Dziwy przyrody

D Z I W Y   P R Z Y R O D Y

Znam kogoś, kto  –  prawdopodobnie  –  żyje sobie bez serca.

Sobie.  Sobie.

Wykazuje serco-podobne odruchy :  małpuje zachowania ludzi

którzy ten organ mają.

Zimna.  Samolubna.

Skoncentrowana… piekielnie skoncentrowana na tym

żeby wszystko jej sprzyjało.

Tresuje w tym celu cały wszechświat.

Tym mocniej zapamiętałem sytuację, gdy ta   w s o b n a    płakała.

A płacz był dziki :  tak płaczą monsuny. Albo pingwiny

gdy po tylu wyrzeczeniach, po heroicznym opiekuństwie

z jaja nie wykluje się pingwiniątko.

Płacz niepowstrzymany. Szloch.

Długotrwałe rozszlochanie, którego nikt nie był w stanie ukoić.

( Nie wątpicie chyba, że próbowałem  –  z całych sił. )

Scena miała miejsce przy kaplicy cmentarnej, na pogrzebie jej dziadka.

… Może dziewczyna uzmysłowiła sobie  –  – że  – –  niepowtarzalnie  – –

miała serce  – – tylko przy tamtym człowieku…

I że już teraz   t a k a   musi przemierzyć swoje drogi.

– – – – – – – — – – –

luty 2013