K A N T Y C Z K A

 

Za zgojenie się słów i serc

odmów ze mną, Panie, ten wiersz

 

za życie  –  żeby było po coś

za dzieciństwo i za niedorosłość

 

za to co w nas bezradne  –  bezzasadne  –  a trwa

za mojego i Twojego psa

 

za owoce których nie podnoszą

za strąconych na obrazach Boscha

 

za to co hańbi  –  żeby nie hańbiło

za to co krzywdzi  –  żeby nie krzywdziło

 

za zgojenie się słów i serc

odmów ze mną, Panie, ten wiersz

 

za spękane od suszy zagony i dusze

za tę postną nadzieję co ją jak chleb kruszę

 

za łaskę rozdawania  –  więc   n a ś l a d o w a n i a

za Mickiewicza gdy wracał z ostatniego spotkania

 

za moją lechoniową Beatrycze

za małą świętą Teresę z kantyczek

 

za Twą lampkę oliwną w cierpiącym człowieku

za sensu głos cichutki usłyszany wśród zgiełku

 

za zgojenie się słów i serc

odmów ze mną, Panie, ten wiersz