Latarnik z Faros

świat świt

—

by

in Wiersze nowe i mało używane

Ś W I A T Ś W I T

w każdym momencie świt

i zachwyt wskrzeszający postacie

z obrazów starych mistrzów

w każdym momencie

budowanie burzenia

i nadstawiona

płonąca obręcz

w każdym momencie pogwizdywania

i niewyszukane żarty

budowniczych katedry w Chartres

w każdym momencie

gołębie na skrzydłach skrzypaczki

i odurzający zapach

jej nadziei

w każdym momencie bezistnienie

wdów

i matki tracące dzieci

wsiadają do czarnej windy

w każdym momencie

błękitnoloty marzeń

i ostrzegawczy syk przeznaczenia

w każdym momencie

bezmoment umarłych

żyjątek

opadających powoli na dno

i świt

świt co ociera z zimnego potu

ramiona samotnych

i delikatnie wyciąga kolce złych snów

– – – — – — – – –

jesień 2012

Komentarze

2 odpowiedzi na „świat świt”

Beata

21 października 2012

kiedy czytam Twój wiersz

patrzę na ziemie z kosmosu
jak linia świtu przesuwa się kolejno po kuli
ale zawsze gdzieś jest
nie przestaje dotykać

mistrzowie czyli Ci co potrafią kochać
łapią skarby informacji wciąż na inny sposób

w każdej chwili budowanie żeruje
i niszczy

na dachach świata
przesyceni testosteronem
czy innym przyspieszaczem czasu
robotnicy z lekkim ADHD
bawią się ile kobiet zdołam dziś zauważyć
i czy one zauważą mnie

samotne wyginania kobiet
nad milionami instrumentów
krążące półłuki ciała które chce Jego
a On jak Bóg

i Ci co stracili już cały swój czas
czasem mniejszy niż
znana jednostka
a także Ci dalej
dla których szarość
staje się dopiero zapowiedzią
śmiertelnego strachu

i widok za okno
do świata który przestaje mieć znaczenie
kolce złych snów wychodzą same
jak same przyszły
i goi się samo
jeszcze wie
jak

to wszystko widzę
z wielkiego Tarasu

wyobraźni

kiedy czytam Twój wiersz

Odpowiedz
Hania

23 października 2012

I świt cudowny, ożywczy, pełen ulgi i nadziei…
Cudny wiersz Jurku.

Odpowiedz

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi