Kategoria: Wiersze nowe i mało używane

P O Z I O M K O W Y   R A N E K   Przytulę cię do siebie, nowy dniu  –  pozwolisz  ? Pogłaszczę twoje ramiona, zaróżowione po niedzielnych igraszkach ze słońcem. Naplotę głupstw do ucha… …Leżał tu gdzieś taki sękaty kołek  – podeprzemy nim chwiejne  przysięgi. Ale najpierw  –  zaprosimy zegary do…

O cierpieniu  –  zapomina się. O ekstatycznym szczęściu  –  zapomina się. O doznanych zniewagach  –  z trudem. Male kłopoty  –  zmyje szara łezka. Która godzina była, gdy Pan Bóg stworzył świat któż pamięta… I tylko myślom buduję na skrawku nieba uparte schronisko !

gdyby tak przyszłość poprosić aby wypożyczyła mi na parę wieczorów  –  jakieś radosne wydarzenie ! Przed snem mógłbym sobie w nim uczestniczyć podreperować skorodowaną wyobraźnię karmić  –  jak pieski w schronisku  –  zgłodniałe nadzieje.

Jakąż słodyczą byłoby to życie  – teraz… gdy w mojej spiżarni stoją dwa garnce  : jeden  –  z dostałym miodem, drugi  –  ze sklarowaną mądrością. Jak promieniste byłoby to życie  – teraz  –  gdy gorąco kocham każdy przejaw piękna  : w sztuce, w przyrodzie, w ludzkiej dobroci. Trzebaż było dopiero choroby i lęków jakie ona…

Krzyczę.  Krzyczę.  Krzyczę. Od wielu już lat. Teraz  –  wrzeszczę, wniebogłosy wrzeszczę. O co ci chodzi  –  pyta Kosmos.  –  Tu już wszyscy narzekają na ból uszu ! O co ci chodzi  –  pyta las.  –  Jak możesz tak nie szanować mojej ukochanej ciszy !… Od twoich wrzasków chlorofil rdzewieje !   A ja  – …

Rosnę. Lubię rosnąć  –  powiedziała jodła. Ale nie bardzo wiem  –  po co…   Kradnę jabłka na zimę. Sprawdzam swoją zbroję  –  kolec po kolcu. Podziwiajcie moją staranność ! Ale… po co to wszystko…   Nie róbcie mi tego. Nie zadawajcie takich pytań. Szarzeję od tego  –  poprosiła Błękitna Planeta.

A cóż pamiętać ? A rzeczułkę w Alpach. Jej roztańczony, roześmiany nurt na błękitnawej mozaice.   A cóż zapomnieć  ? Nienawistne spojrzenia, także i moje. Syczące słowa, gdy po grzbiecie pełznie czarna błyskawica.

Niebo patrząc na nas to zanuci kołysankę to po żołniersku zaklnie.   * * * * * * * * *   Z nową nadzieją w nową przepaść.

Zajmuję się poezją. Ściślej  :  ma mnie ona na wyłączność  (emerytura ). Piszę wiersze i prozę poetycką. Pomagam mniej doświadczonym koleżankom. I teraz pytanie  :   dlaczego to robię ? Dlaczego mnie to uszczęśliwia ? Może dlatego, że pisanie przychodzi mi z wielką łatwością. Albo dlatego, że z  tej mojej krzątaniny w ogrodach i na zagonach…

Burza. Jaka ona śmieszna i malutka. Nieporadna. No… może tornado. Może trąba powietrzna potrafiłaby uporać się z tą straszną skorupą.

Tak czy tak… tak czy tak   –   stuka zegar. Tak ?    Czy tak ?   –   zastanawiają się gwiazdy. Tak ?   A może tak ?   –  pyta niezmordowany rozum. I tylko sumienie  –  cichutkie a potężne jak źródła wielkich rzek tylko ono wie…  wie…   i wie !

Remedium 41   Przeznaczenie przebrało się za Pana Boga. Bokobrody, powłóczysta szata, binokle. Teraz rządzi, teraz się panoszy. Ale raz na czas Dobry Bóg mówi  : –  Dość.  N o n   p o s s u m u s .

Remedium 40   Podsłuchuję moje myśli. Czasem brzmią mocno, wyraźnie. Ale to te najbardziej banalne. Skomplikowane  –  z trudem się przebijają jak rzeki przez lodowy zator. A przy tych, które mają mnie ocalić  –  słyszę mgłę.

Remedium 38   Dzień dobry, Chińczyku. Witaj, Hindusie. Dużo was, dużo. Przetrwać… przetrwać… ! Rzadko głowa ku niebu. Siadajcie, zjemy śniadanie. Położymy blisko dłonie. Popatrzymy jak w żyłkach maszerują nasze marzenia.

K O B I E T A   ( 2 )   Jak ogniste wody z chłodnych gór przetacza się krew. Są tu różne urządzenia ale najważniejszą maszynerią .jest syn. Niegdyś w kołysce najskrytszych pragnień. Teraz  –   w otulinie wrzącej krwi.   * * * * * * * * * * Dedykacja Mojej opiekunce…

K  O  B  I  E  T  A    ( 1 )   Dwie blizny i syn – serce dobrej kobiety.   Przychodzi syn po bliznach ani śladu.   Bieda wychowała dobrą kobietę. Mogła nauczyć jej goryczy a ulitowała się. Walki nauczyła : garda wyżej fortfikacje przez Belgię obejdź !

Motyl w kokonie. Czasu ma dużo. Może przemyśleć nasze ludzkie bezskrzydłe sprawy.

Swoją dumę ukryję w zbrojowni. W klaserach na numizmaty  –  złote myśli i znaczki z listów od Pana Boga.

–  Widzicie ten śluzoślad ? Tędy pełzłem  –  rzekł ślimak a w jego głosie brzmiała nutka triumfu. –  Tędy wylazłam  –  pochwaliła się dżdżownica. Jeszcze widać tę dziurkę w ziemi ! –  No, mój kopiec kościuszki to chyba z daleka rzuca się w oczy !  –  dobiegł mnie przytłumiony głos kreta. Łzy nabiegły mi do…

Pogłaskać swój los. Ugłaskać. Ucałować. Może od dawna na to czeka ? Może chce być lepszy ?  

Chory to straszny kłamca lustracyjny. Musi. Musi kłamać na każdym kroku. Jeśli chce wyzdrowieć  –  musi zakłamać się na śmierć. Najważniejsze  –  to oszukać doktora. Jeśli nie chcesz, by ci zlecił sześć tysięcy badań. I wytropił u ciebie choroby tropikalne i księżycowe. Rodzinę okłamywać trzeba równo : że już zdrowiejesz… że jest O K  i…

Sen prosi, żeby dać mu coś na sen. Hm…hm..  –   na przykład co ? –  Łyżeczkę nadziei. Hm… hm…  bracie kochany…!

Podczas grzybobrania przeprowadzałem zazwyczaj gruntowną rewizję w każdym zakamarku. J  E  S  T  ! ! Jak mu do twarzy w tym ciemno-brązowym kapeluchu… Z nabożeństwem wspominam tę chwilę. Smakuję ją… dotykam opuszkami palców…

Odgłosy życia docierają i tutaj. Rozmowy… jak brzytwa ostry dźwięk tarczowej piły. A byłem przeświadczony, że to czeluść. Teraz  –  jak obolałe ręce, szukające ukojenia  – zanurzam myśli w odgłosach życia.

Nie umiem myśleć przewrotnie  –  jak  Cioran. Nie ma mowy o tym, żebym błogosławił ziemię jak Knut Hamsun. Próba ułożenia sonetu mogłaby mnie zabić. … To jak ja śmiem wziąć do ręki długopis ! Pochylać się nad białą kartką !   Nie jestem pewny, ale zeszłej nocy, gdy coś zacząłem gryzmolić  – śmiał się ze…

Przywykło się mówić   :  ” w głębi duszy” . A co to takiego ta głębia ? Matecznik ? A może wnętrze ula, ciepłe i rojne. Albo miejsce w Beskidach gdzie tak namiętnie całowałem się z żoną. Uparłem się  :  muszę do tego dojść co to jest ta  ” głębia duszy ” ! Gdzie to ja…

Co się dzieje ?! Jak kocham i to pochmurne niebo z dzisiejszego ranka ! Bądź sobie pochmurne, niebo, jak ci to potrzebne do szczęścia…

Żeby wiatr mnie nie zdmuchnął żeby śnieg mnie nie zasypał a deszcz nie zmył  – to wpieprzę tę obfitą kolację łapczywie jak dzikus. Żeby wiatr mnie nie zdmuchnął z moich maleńkich szczytów żeby śnieg mnie nie zasypał razem z moimi łzami tak jak to się stało zAndersenową istotką…   A co do deszczu  –  kto…

Chcesz, żeby był ktoś taki kogo można nazwać Stwórcą ? Ryzykujesz. Bo chłodny on  – wyniosły. Chłodny  –  a na przykład mnie ulepił z wrzątku. Z bulgocącego gejzera. Wyniosły arystokrata… lump w dziurawych portkach. A Bill Gates by się sto razy zamienił ! Bo pomysły ma, ludzie!…  Szalone…szalone…    

Tam jest świat. Nie tutaj. Tu są nędze człowieka. Tam jest   k t ó r y   w s z y s t k o   p o t r a f i . Który z łatwością barwi kolorowanki  – jakie my nazywamy wierszami. Marszczy brwi i zaraz śmieje się od ucha do ucha i gra walczyka…

Kochaj życie. Nie kobietę. Nie wiersze ks. Jana  –  co jak rydze mocne i smaczne. Życie kochaj. Płatki herbacianych róż mu na procesji syp. Zapytaj go czy możesz jedną sadzonkę poziomek podarować Księżycowi na urodziny. I czy kolory na obrazach impresjonistów są ważniejsze od tęczy. I jeszcze niech życie ci powie czy słuszne jest zdanie…

Do świtania jeszcze daleko  – a ja już czekam :  przygotowałem odpowiednią porcję zachwytu…  zauroczenia… No, teraz to już pojaśniało-poróżowiało !   Milczą. Milczą jak zaklęte. Zaspały  –  balanga jakaś była… I miałbym się nie doczekać ani jednego trelu ?! Tak zastygnie w milczeniu moje pierzaste „Mazowsze. . .  ?  

Dziś wczesnym rankiem robię porządek w duszy. Dość tego bałaganu  –  niby-to-twórczego…! Najpierw  –  wspomnienia. Jakie stosy !   Wyrzuty sumienia. Dużo tego nie jest  –  ale ciężkie… Ołów przy nich to piórko !   Teraz kolej na wyobraźnię., Ta  –  to się umie rozpychać ! A może by tak wywiesić ją w loggii  –…

Wspomnienia-wspomnienia-wspomnieniątka… Chwile. Oprawne w pamięć. Ząbki jak u piły. Uparte. Uparte w podcinaniu gałęzi na której siedzą.   * * * * * * * * * * *   Wspomnienia. Niech by mi je ktoś spróbował odebrać! zlekceważyć pomniejszyć ich znaczenie ! Przecież to one zbudowały barbakan mojej osobowości.

Jak piękny jesteś , listku. Obcałowany przez słońce. Obdarowany przez moje osobiste niebo. Eech, ty…! Jeden pojedynczy prześwietny.   * * * * * * * * * * * * *   Któż mi podpowiada te słowa ? Błękity  –  wysokie i łaskawe. Może poszum zagajników… tętno morskich fal… Przybywają… układają się w rządki…

Śpiewaj, ptaszynko. Dla mnie  –  do mnie  –  w mnie. Przecież wiesz… Przecież ci się zwierzyłem tą jedną chwilką zachwytu.   * * * * * * * * * * * *   Normandia. Czerwiec 1944. Ginęli chłopaki, ginęli. Ślę wam uśmiech  –  delikatny, czuły. Dniem i nocą na plażach Bałtyku zbieram bursztyny dla…

Świat, który poznałem, utkwił mi w gardle. Rzeczy, ludzie, zwierzęta, doznania. Krztuszę się. Pragnienia, oceny, marzenia, miękkie złoto czułości  – utkwiły mi w sercu.. Pulsują… pulsują…   * * * * * * * * * * * * *   Dlaczego bym nie miał porozmawiać z nocą ? Słyszę jej słowa bardzo wyraźnie. Mądrze…

Wiele razy zdarzało się, że życie było szybsze ode mnie. To znów ono zwalniało a ja rwałem do przodu jak głupi. Coś mi mówi, że metę przekroczymy jednocześnie.   * * * * * * * * * *   Dziwny. Przywiozło go pogotowie z ulicy, na której zasłabł i stracił orientację  :  gdzie jest……

Dobrze, że istnieje świat. Ale nie jestem tego taki pewny. Firmament może być, może nie być. Ludzkie myśli…  ale czy to kąkol… pszenica  –   czy owies dla konia…? Moje własne istnienie na pozór jest mi potrzebne… ale jak się tak głębiej zastanowić…  

Ten przechodzień to jesteś ty. Ta pani co zamyśliła się i poprawia klipsa  –  to ty. Niebo, co mu się znudziły niebieskie stroje i ubrało szarą garsonkę  –  to też ty. Sam Pan Bóg nie ma nic przeciwko temu, zeby sobie trochę pobył mną.   * * * * * * * * * *…

Baba   p u s t o g ł o w a. Cierpi na   ś l e p o m y ś l Schorzenie to każe jej rozpaczliwie poszukiwać jakiegoś zajęcia. I  –   trzaskanie dziobem-trzaskanie dziobem trzaskanie dziobem !   * * * * * * * * * ** * *   Potrzeba mi ciszy…

Nagle wszyscy w Europie i w Ameryce mają w rękach tamburyny. Nagle wszyscy w Azji mają w rękach gongi świątynne. Nagle wszyscy w Afryce mają przewieszone przez szyje bębny.. Oto   G O D Z I N A   W E S O Ł E J   Z I E M I .   * * *…

A cóż ona wiedziała, co potrafiła, czego oczekiwała ta moja harcerska duszyczka A D 1947 ? Że Pan Bóg paraduje w harcerskim mundurku p0 niebie i ma dużo, dużo sprawności naszytych na rękawie. Że Polska co prawda należy do nas  –  ale my jeszcze bardziej należymy do niej. Że jak spełnisz dobry uczynek –  to…

W ogrodach mojego serca Semiramida pachnąca zamyśleniem zafascynowana.   * ** * * * * * * *   Czy ja tęsknię? A niby za czym ? Jestem w moim przytulnym mieszkanku. Pod dobrą opieką wrażliwej osoby. Mogę pisać. A myśleć  –  ho, ho  –  48 godzin na dobę. Wspominać mogę. Marzyć… cieniutkie…rozrzedzone te marzenia……

Z życia metafor. Metafory się doszlifowuje. Ich rozklekotane elementy zestala się nitami sensu i poluzowuje nonsensem. Z metaforą bierze się wtedy ślub i na rękach przenosi się przez próg do wiersza.   * * * * * * * * * * Mam sygnaturkę  –  pomaga mi przywołać opiekunkę. Jeśli walka o wyzdrowienie zostanie przegrana…

Ważka budzi się pierwsza. Odnóżami obejmuje zaspany brzeżek słońca i swoim helikopterkiem winduje go nad horyzont.   * ** * * * * * *   I ty się pomódl ze mną, ptaszku nieśmiały…  nieznany… Ty  –  także…  listku zuchwały ! Do kogo ? Do kogo…  niech nam podpowie starzec z ” Ballad i romansów…

Pod chłodem cierpienia  –  żar nadziei. Pod popiołem zwątpienia  –  gorące kartofle ze spieczoną skórką.   * * * * * * * * *   To już nie przypuszczenie a pewność  : zaprzyjaźniona noc opowiedziała mi jak drzewka życia w mojej loggii są przejęte moją chorobą. Jest w tym trochę zrozumiałego lęku kto nas…

Anioł przez komin wejdzie i jest bielutki.   * * * * * * * * * *   Jeden głupi a starannie zrealizowany pomysł zapadnie się na tobie jak łapka na myszy. Jeden nieostrożny, nieprzemyślany krok a zatrzasną się na nogach żelaza albo wnyki.   * * * * * * * * *…

Gaje oliwne, nasączone tajemnicami. Gaje pomarańczowe chroniące lud Izraela. Sosna broniąca dostępu do urwiska. Topola… topolowe szpaki…  topolowy wiatr.   * * * * * * * * *  

Atacama to garść kamieni. Sahara to garstka piachu. Głupota i nieczułość to Sahara to Atacama.

Wiem. Bardzo dobrze wiem , gdzie jest raj. I jak on wygląda. Nie tak jak na  naiwnych świętych obrazkach. Zwyczajnie.  A cudownie! Wiem to teraz  –  w chorobie  : raj jest tam, gdzie nie ma lęku o przyszłość.   * * * * * * * * *

Pod tą gruszą co tam stała ulęgałki rozdawała pod taszą co płakała kiedy listki utracała   pod tą gruszą całowanie obiecanie oszukanie   * * * * * * * * *

Pełznie gąsienica. Rudawa miss poszycia. Mrówki i wszelejakie liszki zastygają w podziwie : z jaką łatwością pokonuje przeszkody. Tak podziwiano  –  z lękiem – pierwsze tanki pod Cambrai.   Idzie gąsienica. Niech się nikt nie waży powiedzieć  –  że pełznie. Bo usłyszy  :  to   t  y   pełzniesz, boraku-nieboraku.   * * * * * **…